Winkelen en wandelen aan zee

Woensdag pikten we mijn zus Florence op in Oostende waar Maarten, Flo, Eiko, Valéas gingen winkelen. Ik ben namelijk al lang op zoek naar nieuwe schoenen, alhoewel ik er eigenlijk niet echt ‘nodig’ heb.
Men vindt het meestal grappig dat mijn schoenen niet verslijten. De donkergekleurde bleken af van de zon, de blekere worden grauw van de hondenpootjes die er af en toe op terechtkomen, maar kapot waren mijn schoenen nog nooit. Vroeger groeiden mijn voeten. Dat goed excuus voor een nieuw paar schoenen kan ik nu niet meer gebruiken… Sinds jaren draag ik in de winter vooral mijn vijf jaar oude witte sportschoentjes die ik al jaren beu ben – ik kreeg ze voor het merk ‘in’ was omdat ze zo gemakkelijk zaten, ik verstopte het opzichtige label toen het ‘in’ was, nu zijn ze al lang antiek – en die nu echter nogal spannen of mijn coole winterse botten die belachelijk winters zijn in oktober. Ik zocht bijgevolg een nieuwe schoenen voor de herfst en/of winter. De meeste schoenen die ik uitprobeer zijn echter veel te smal: ik heb redelijk brede voeten in een kindermaat… Meestal kom ik met lege handen thuis. Soms zit dat ene paar dat nog wel ok is, nog zo slecht niet. Eens thuisgekomen doet het meestal wel pijn en een leest of nat krantepapier hielp amper…
Dit jaar ging ik vol goeie moed op tijd op zoek naar schoenen die 1. mooi waren – ik heb schoenen die meevallen dus lelijkere schoenen koop ik niet – 2. géén pijn doen – anders doe ik ze toch niet aan. Winkel nummer 10 stuurde ons naar de kinderschoenenwinkel “De dappere stapper” – welk soort humor is dit A-C? – aan de andere kant van Oostende waar ik eindelijk een hip paar lage laarsjes vond die pasten! Buiten het feit dat ze enkele maten te groot waren en mijn zus ze best even zou instappen omdat ze nogal stevig waren, was ik uitermate tevreden! Doordat de namiddag bovendien nog niet halverwege was, gingen Flo, Valéas en ik nog verder op stap! Maarten en Eiko waren het beu en rustten even uit… In het nieuwe winkelcentrum vonden we in de H&M een mooi pulletje! Florence was blij dat ik eindelijk eens goed winkelde en ik kreeg de microbe te pakken! Nadien gingen we nog even binnen in de schoenwinkel Sacha waar we eerst voorbijliepen omdat ik een kindermaat heb en ze daar geen kinderschoenen hadden. Het paar schoenen dat ik ondertussen had gevonden, was echter maat 36, een maat die ze in damesschoenen ook hadden. Daar ik toch niet meer kan stappen, doet het er weinig toe dat ik in de lengte wat over heb, als het maar mooi aansluit in de breedte en geen pijn doet. Het paar schoenen dat ik in gedachten had, stond daar – toevallig ook nog naast mijn zus haar droom handtas die dan ook haar verjaardagscadeautje werd dat ze nog te goed had -… Vrouwelijk, elegant, maat 36 en géén hakken! Na de stevige winterlaarsjes heb ik nu ook een paar elegante herfstschoentjes om het academiejaar mee te starten! Jippie! En toen bleek het plots enkele uren later te zijn… Maarten en Eiko konden hun ogen niet geloven: nóg een paar goeie schoenen!

Donderdag wandelden Florence, Eiko, Valéas en ik samen met Dido en haar baasjes naar Wenduine. Dido is een prachtige zware labrador die jaren terug met Eiko begon te spelen op vakantie aan zee. We raakten aan de praat met haar baasjes en bleven babbelen… Elke vakantie kwamen we hen opnieuw tegen en een toevallige ontmoeting werd een gewoonte. Deze zomer wisselden we eindelijk gsm nummers uit. We spraken af om te gaan wandelen in het bos tussen De Haan en Wenduine waarin de paden verhard zijn. Op het strand en in andere bossen is het te zanderig waardoor ik geen meter vooruit raak.
We wandelden uren. Eiko was precies een jonge hond! Een slechthorende jonge hond dan wel… Valéas amuzeerde zich rot. Dido en Valéas speelden, ravotten, doken in de enige vijver die een modderpoel bleek te zijn, waren zéér vriendelijk tegen alle honden die we tegenkwamen en verdeden véél energie… Eiko speelde soms mee, huppelde achter Valéas aan als hij zijn neus achterna ging en subtiel afdwaalde, hielp zelfs even mee een put te graven maar liet geen twijfel bestaan over wie de baas was van de drie… Zowel Florence, Eiko, Valéas als ik hebben ons super geamuseerd. Volgende vakantie sms ik Dido en haar baasjes zeker opnieuw! Florence nam enkele foto’s die ik binnenkort op de computer zet.

Vrijdag was rustdag. Eiko en Valéas sliepen als roosjes. Ze stonden even op voor de plaspauze en hun ontbijt en gingen meteen weer slapen… Valéas kwam nog enkele keren van zijn kussen als iets op de grond viel, maar veel hoorden we de honden niet.
Doordat Valéas oogje wat etterde, gingen we nog maar eens langs bij de dierenarts. Alhoewel de honden bijna nooit ziek zijn, passen ze het altijd om op vakantie aan zee iets voorhebben. Zo had Fado eens ernstige diarree en bleek Eiko de volgende vakantie plots overduidelijk een blaasontsteking te hebben. En als Eiko niks heeft, maakt jongeheer Valéas van de gelegenheid de dierenarts in de straat met een bezoekje te vereren omdat hij plots laat zien dat er toch iets mis is dat niet zomaar overgaat… Gelukkig sloeg ik het telefoonnummer van de dierenarts in mijn gsm op. De dierenarts weet zelfs al wie we zijn als ik mijn naam zeg…
Ook had ik vandaag rustig de tijd om me in te schrijven aan de universiteit. Ik volg dit jaar de eenjarige Master in het management. Een mooie aanvulling op mijn diploma van Bio-ingenieur en ideaal om samen met Maarten af te studeren en dan samen verder zien wat de toekomst brengt…

Vandaag, zaterdag, zijn we rond de middag vertrokken uit De Haan. We gingen langs bij Maarten thuis in de namiddag, gingen naar de kapper – jaja, ’t is eindelijk af – en gingen even winkelen, aten ’s avonds bij mij thuis waar we Eiko (met pijn in het hart) bij papa achterlieten en vertrokken naar Leuven. Morgen is het de laatste dag van de vakantie en ga ik alles voor de komende week en de start van het academiejaar op poten proberen zetten…