Zelfs een superhond…
november 16, 2010 § 31 reacties
heeft zijn kleine kantjes…
Mensen die horen en zien hoeveel Valéas voor me doet, hoeveel commando’s hij kent en hoe knap hij zijn taken uitvoert, vindt hem een superhond. Ik wil niemand ontgoochelen, maar eerder geruststellen: ook een superhond heeft zijn kleine kantjes… Ik zie het als werkpunten 😉 om om te buigen of te leren aanvaarden…
Soms voel ik me schuldig omdat ik blijf op zoek gaan om samen met Valéas te werken aan die kleine kantjes die mij zo opvallen. Men zegt dan dat ik blij moet zijn met alles wat ons wél lukt en niet mag denken aan wat misloopt. Ik voel echter dat het aan mij ligt, dat met een andere aanpak of een andere ingesteldheid van mijnentwege, het wél vlot zou gaan! 😦 Net daarom kan ik zijn kleine kantjes niet aanvaarden: het ligt aan mij… 😡
Grant me the serenity
to accept the things I cannot change;
courage to change the things I can;
and wisdom to know the difference.
Schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen;
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;
en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Sommigen onder jullie kennen Valéas’ kleine kantjes. In bepaalde situaties zoals naar een losloopplek gaan, op bekenden afstappen, aangelijnd wandelen op een losloopplek en andere situaties die Valéas stressy vindt, wordt hij nerveus, gestresseerd en onzeker. Hij gaat strappelen, loopt gespannen, trekt lichtjes aan de leiband en begint te piepen, blaffen en janken. Ook als ik hem iets nieuw wil leren of een gekend commando in een nieuwe situatie wil toepassen, gaat hij stressen als hij het niet direct begrijpt of het niet meteen lukt.
Ik vermijd deze situaties meestal door bekenden van langs achter te benaderen, nieuwe taken in héél kleine stapjes op te delen, zo snel mogelijk zonder honden rond ons naar de losloopplek te gaan, enzovoort. Dit is héél soms niet mogelijk en dan gaat hij stressen, weet hij met zichzelf geen blijf en is hij ook niet meer ontvankelijk voor koekjes of knuffels… 😦
Ik heb nog geen idee of dit iets is dat ik kan veranderen of niet of in welke mate ik dit gedrag kan ombuigen. Voorlopig lukt aanvaarden niet omdat ik weet dat het aan mij ligt. Daarom gaan we er nogmaals stevig tegen aan om het samen te veranderen. Poging 312, na reeds alle adviezen, tips en hulpmiddelen van Jan en alleman geprobeerd te hebben… Alleen kalmte kan ons redden, want als ik me ook begin op te jagen, begint meneer ook te twijfelen aan zichzelf op andere momenten als iets poepsimpel niet meteen lukt… 😦
Deze post schrijf ik naar aanleiding van een babbel met Mireille van hulphond Airco. Dit kersverse team doet het zo ontzettend goed dat ik er soms een héél klein beetje jaloers van wordt… 😳 Maar héél snel slaat dat gevoel om naar trots 😀 . Met de nodige inspiratie en ervaring van andere hulphondenkoppels – bijvoorbeeld via blogs 😉 – en de hulp van de nazorgtrainers heeft Airco de voorbije drie maand al talloze nieuwe nuttige taken geleerd! Taken waar Valéas en ik soms maanden over deden… Mireille en Airco doen het super samen. Airco leert zo snel én graag en Mireille is een super baasje en leraar voor hem. 😀 Hij geeft haar nu al zoveel vrijheid, zelfstandigheid en geluk! 😀 Dat maakt me zo blij en geeft me extra energie om er nogmaals voor te gaan!
Nu is het aan jullie, om ons wat extra moed te geven en alle superkantjes aan Valéas weer te herkennen: wat zijn de kleine kantjes van jullie superhond? Wat loopt keer op keer mis, wat je ook probeert? Anderen vinden misschien dat je zaagt of overdrijft omdat je zo’n lieve knappe superhond hebt, maar ik wil het dolgraag horen. Laat gewoon een reactie na, als eerlijke oppepper voor mij en de andere lezers met zo’n superhond met kleine kantjes…
Tips om Valéas’ gedrag om te buigen, zijn natuurlijk ook altijd welkom 
!
Hulphond Valéas 
Mijn Raiko is geen hulphond. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij ook geen last heeft van die ‘zwakke’ kantjes.. Een Newfoundlander is een trek- en werkpaard, die van mij heeft nog eens extra superveel jachtinstinct, en dat saùen maakte dat ‘volgen’, een van de simpelste commando’s’ voor nogal wat zware problemen hebben gezorgd tussen hem en mij.. En denken dat ik ooit met een collie een D-brevet haalde..
Ik heb ook lang getwijfeld, een Newfie is nu eenmaal een ‘trek’hond, moeilijk te doen volgen, maar toch..
Na twee en een half jaar (jaja je leest het goed) gaf ik er bijna de brui aan, en toen had ik een goed gesprek met iemand die mij en ook veel van honden kent… Plots besefte ik dat de situatie ‘ombuigen’ en zoals jij zelf schrijft zeker ook ‘kalm blijven’ heel goede leiddraden zijn om een oplossing te vinden voor allebei.
Nu wandelen we elke dag ons 5 kilometerkes met ergens een tussenoplossing (een lange rollijn van 5 meter) en ’t gaat goed, maar niet perfect :).
Ik weet natuurlijk wel dat dit in jullie geval geen oplossing zou zijn, maar misschien helpt het die ‘kleine kantjes’ eens van een ander lichtpunt te bekijken en misschien kan je via die andere kant een soort van ‘tussen’oplossing vinden die voor allebei genoeg tevredenheid biedt?
Ik heb makkelijk praten he, maar wil hierbij toch wel even zeggen: chapeau voor het vele doorzettingsvermogen om te blijven werken aan het gedrag van die lieve woef 🙂
Daphné, wat je over Airco schrijft vindt ik de max. Maar besef dat ik het doe volgens de tips die ik van jou krijg! Gecombineerd met zeer rustige stem als hij achteruit deinst en schrik heeft.
Wat ik ook doe als ik zie dat Airco bang of onzeker is, is hem laten komen en een hoofdmassage geven en als hij volledig relaxed is begin ik opnieuw.
Vele keren op een dag hetzelfde doen met genoeg afwisseling van taken die hij héééééél vlot doet zodat hij opgewonden is en er wat tempo insteekt.
Het lukt jullie zeker weten
Mireille, dankje dankje voor wat je gisteren al zei: meer knuffelen, en wat je nu zegt…
Ik jaag me nog teveel op, maar ik vraag nu ook veel meer de simpele commando’s tussen de nieuwere door. En ik maak véél meer tijd voor een hoofdmassage
Net besefte ik dat zijn oren er nogal verwaaid uitzagen en ik ging op zoek naar de borstel. Dat ligt dicht bij de oordoekjes waardoor hij eerst snel weg was. Toen ik dat weg had gelegd en een schoen vroeg, kwam hij toch. Hij genoot zo hard van het borstelen! Hij bleef zalig kwispelen, en nadien sprong hij gelijk een zotteke in ’t rond 😀
Straks of morgen zijn 2de oor!
Nu nog nadenken hoe ik algemeen meer met hem kan knuffelen…
Zo’n “mand” of zo zoals Pieter en Triolet hier hebben, lijkt me ZA-LIG: http://www.youtube.com/watch?v=4ntJBQ_w2ac
Airco heeft het niet echt voor de borstels als ik hem wil kammen (daarom vraag ik het aan Willy of aan Stephanie poetshulp). Daaarjuist vroeg ik hem om de borstels weg te leggen en met veel sturing deed hij het maar met plezier. Zo leert hij misschien dat hij geen schrik moet hebben van de borstels en kan hij ze me misschien zelf ook brengen. Dit alles natuurlijk met den tijd
Djuna heeft dat ook. Ze is erg stressy/nerveus in b.v. de stad. Maar ik weet dat het door mij komt. Ik ben dan zelf ook niet helemaal kalm.
Maar och, ik neem haar mee, krijg opmerkingen omdat ze zo hijgt en dan denk ik, ze werkt goed en is mijn maatje. Laat ze maar.
Maar ik herken het wel dat ik soms maanden bezig ben met iets te leren (zelfde commando in andere situatie), terwijl ze andere dingen (nieuwe dingen) zo onder de knie heeft. Och, het zijn en blijven honden. En bovendien erger ik me er niet op. Het komt wel en ik ben erg blij met Djuna.
Ik ben blij dat je je erbij neer kan leggen, want dat is eigenlijk het probleem: ik kan dat niet…
Eiko trok aan de leiband, echt gewoon trekken. Ik heb me daarbij neergelegd en op een bepaalde dag heb ik 20 min tijd genomen en doorgezet en ze gaf op. Ze trok niet meer… Ok ze was jaren ouder en minder koppig en fel en onze band zat toen al véél beter, ik was rustig en had tijd. Maar toch, het feit dat ik me erbij neer had gelegd, maakte dat het lukte.
Ik probeerde dat bij Valéas, na 1 maand constant (proberen) oefenen op dat niet trekken… Nu ben ik al zover dat het trekken gewoon een gevolg is van het stressen…
Zoals iedereen al zal weten is Nox zen grootste zwak eten, zen grootste minpunt, ale tmoet zelf geen eten zijn, alles is goed; papierkes, vuil, stront…. Heb hier ook alles voor geprobeerd helaas is er niks aan te doen… Tis sterker dan hemzelf!
Velen lachen ermee, zeggen dan; tis ne lab leer ermee leven, maar overlaats had die bijna dood kunnen zijn na het pikken van een sate die viel op de grond.
Tis zelf zover gekomen dat ik niet in de buurt van kinderen kan komen die eten in de handen hebben mja, hem heel kort hangen is volgens mij de enige oplossing.
Verder vliegt die soms ook uit naar andere honden, geen hulphonden uiteraard die zijn te lief en thangt veel af van de andere hond, maar toch, ik probeerde ook alles koekjes geven, hem afleiden, net geen koekjes geven enz, is er iemand anders bij lukt het ben ik alleen dan hervalt die weer, tzal wel aan mij liggen maar weet echt geen raad. Theorie is ook vaak niet de practijk.
Nu draai ik gewoon men stoel als ik een andere hond zie aankomen want ben nie altijd rap genoeg om hem af te leiden met koekjes.
Nochtans is hij bij de honden van de familie heel onderdanig soms echt overdreven, kruipt die weg in een hoekje enz… Zelf van de kater hier in huis is hij bang. Dat uitvliegen is ook wel meestal als hij niet bij de hond geraakt, eenmaal die kunnen snuffelen heeft ist over.
Ben soms heel verdrietig om die dingen, echt maar niemand kan me helpen.
Langs de andere kant kan die heel goed aporteren enz… En omdat hachiko altijd zegt bezie ook zen pluspunten zeur ik dus niet meer over de minpunten en probeer ik er mee te leven.
En binnen ist ne schat en komt die met iedereen en alles overeen.
Het eten: ik vermoed dat hier de saté ook rap binnen was geweest als niemand de hond fysiek zou tegenhouden… Dat is een ongeluk… En dingen opvreten, doen ze hier ook als ze iets tegenkomen. Alleen denk ik dat Nox er meer naar op zoek gaat dan mijn 2 kastaars… Als we wisten dat er ergens op een route eten lag, namen we die niet meer voor een week. Ook ging ik bijna altijd met een vriendin wandelen (en haar hond) en kon ze hem halen als hij bleef eten, en dat wist Valéas…
Het uitvallen. Ik zou het volgende proberen: als de hond jullie gaat passeren, stilstaan en een schoen of een zit vragen en dat met de stem belonen en ondertussen misschien zelfs superlekkere koekjes ofzo pakken. Kleine stukjes kaas of salami die héél lekker ruiken, iets waar hij verlekkerd op is, dat zijn neus-aandacht zeker trekt?
Ah, ik hoop gewoon dat deze blogpost zowel mij als anderen misschien wat vooruit helpt?
Hey Mateke
eerst en vooral wil je feliciteren met je mooie blog. Echt waar.
Wat Mireille en Airco betreft , het is idd zo dat Mireille van jou veel tips krijgt en uitprobeert. En 90 procent lukt het dan. Op sommige bevelen reageert hij trager dan op andere. Airco is een leergierige boy hebben we al gezien en lukt het voor hem niet de eerste keer , denkt hij , herhalingen volgen toch. Mireille heeft een zeer rustige stem en dit zie je aan de Airco. Wat Airco ook zo tof vind is , als hij iets goed gedaan of geleerd Mireille voor gans de straat zegt “goed zo Airco”. Zocht al dikwijls de volumeknop aan Mireille maar er is er geen. Als ik bij Mireille ben en de Airco leert iets nieuw en doet het goed, ben ik ook zo luidruchtig en feliciteer hem. Die vind dit zo nice hij gewoon zonder vragen het opnieuw doet, dagen later kent hij nog wat hij geleerd heeft.
Ik denk Valéas zakrns zal kunnen die Airco nooit aangeleerd zal kunnen en omgekeerd ook (het blijven wel honden , superhonden wi).
Zou eens nice zijn moesten jullie ( jij en Mireille )eens een dag samen zijn , denk jullie van mekaar iets bijleren kan.
Lieve grts en een kusje
Teeki
Mireille en ik babbelen veel en ik toon haar veel filmpjes die ik online vind… Die filmpjes besmetten mij met de goesting om vanalles te leren, en blijkbaar Mireille ook 😉
Wat ik fout deed, leg ik ook uit zodat zij niet dezelfde frustraties hebben als wij hadden bij onze pogingen.
Elke hond heeft inderdaad zijn super en zijn kleine kantjes. En je hebt gelijk, de ene hond kan dingen die de andere nooit zal kunnen… Bij de meeste dingen heb ik me neergelegd. Die kan ik nu zelfs niet meer bedenken! 🙂
Ps: Mireille haar tips werkten écht wel. Valéas plakt hier tegen mijn rolstoel. Hij ligt ontspannen én vlakbij mij. Das dagen geleden…
Dag alle dames…en Koen 🙂
Het is al vaker gezegd, elke hond is anders, net als wij mensen ook allemaal anders zijn. de ene hond blinkt uit in apporteren, de ander is een kei in netjes volgen en zo hebben ze allemaal hun eigen ding 🙂 Je hond vergelijken met een andere hond, is niet helemaal eerlijk. Je doet je eigen hond dan een beetje tekort, vind ik…
Wat ik zelf altijd heel belangrijk heb gevonden met mijn honden, gewone huishond of hulphond, is plezier. Plezier met elkaar, plezier in de dingen die je samen doet. En alhoewel “werk” ook heel veel plezier geeft, is het ook belangrijk om andere dingen te doen…
Daphne, misschien dagelijkse knuffelsessies op bed. Voor je ’s ochtends opstaat en/of voor je ’s avonds gaat slapen bv. Of Valeas “genoux” laten komen? En inderdaad, die verhoogde ligplaats uit dat filmpje zou ook ideaal zijn. Heb je geen handige oom of neef of buurman of kennis die zoiets kan maken? 😀
En voor wat betreft dingen aanleren… Nieuwe dingen of oude dingen die wat verbetering kunnen gebruiken? Gaan oefenen op momenten dat de hond kalm is (dus eerst lekker uit is geweest en heeft gerend en gespeeld) maar ook als je zelf kalm bent. Als je al gefrustreerd bent als je gaat oefenen, dan wordt het niets. En probeer het oefenen leuk te maken…een feestje 😀 Dus bv, als Valeas een favoriet speeltje heeft, en hij heeft 2 meter netjes naast je stoel gewandeld, geef hem dan zijn speeltje om mee te spelen…da’s leuk! 😉
De meeste honden moet je meer of minder stimuleren en niets stimuleert beter dan een vrolijke, enthousiaste baas die helemaal blij is, al loop je maar 1 stap netjes naast de stoel, en je dan ook nog je favoriete speeltje of koekje geeft 😀 Ik denk dat mijn tip vooral zou zijn, heb plezier in wat je doet 🙂
En geef Valeas maar een extra lekkere knuffel, van Yunah en mezelf, want we hebben veel respect voor hem, en jou natuurlijk 🙂
Saskia en Yunah 🙂
Moest ik mezelf super voelen, zou dat allemaal al stukken beter gaan… Ik probeerde erg opgewekt te zijn en te oefenen maar ik was blijkbaar te gestrest zelf en dat stapelde op bij hem…
Hier veel wandelen: het is allemaal boerewegel: de auto’s racen er… Valéas komt optijd terug, maar we gaan liefst met z’n 3tjes wandelen, en Eiko is doof en krijg ik niet optijd veilig terug. Daarmee: we gaan wandelen met wandelvriendjes…
Nu was zijn stressy gedrag dit weekend erger dan ooit, en had hij toen wel een uur los gespeeld op het strand en dagelijks gespeeld met vriendje Vino…
Véél knuffelen, dat zal het worden!
Genoux (knie hier) is niet erg ontspannend voor hem… Daarom wil ik zo’n “hoogslaper” maar een handige harry heb ik nog niet gevonden… :-s
Saskia, ik vergeleek Valéas niet met Airco, maar ik slikte gewoon hoe vlot het ging en hoe vast wij hier telkens lopen met dat stressen… en ja, dan slik ik dus even. Ik geef dat héééél eerlijk toe.
Ook als IEDEREEN zegt: niet zagen want jouw hond doet vanalles supergoed, dan mag je niet klagen over dat ene… nee, dan werken we gewoon samen leuk verder aan de rest, gewoon samen ervoor gaan, met plezier en zonder stress of niet van moetens maar omdat we er samen voor gaan…
Het is moeilijk uit te drukken…
Me erbij neerleggen lukt niet: het gedrag is me te storend en hij is er zelf ongelukkig door, niet ontspannen, onzeker… Daarom ga ik dus verder oefenen… verder op zoek…
Olly’s kleine kantje: Jachtinstinct en heel soms (!) ook in tuig dwz dat ze achter een kat aan durft gaan en dan een blaf geeft, maar het is wel beheersbaar in de zin dat ze me echt niet omver zal trekken (hout vasthouden). En ja, los peert ze ‘m wel eens vandoor, maar ze komt altijd terug, en dat vind ik ’t belangrijkste :).
Ook is Olly bangig van kinderen onder de 12 jaar … Ze verstijft gans in tuig of wil aan de overkant lopen (of weg lopen of niet instappen in de bus) als er een groep kids vlakbij is. Ook als er enkele kindjes samenzijn en fel roepen/heel druk doen of met dingen zwaaien of een ballon bij haar gezicht voor de lol kapotprikken (grr), dan zal Olly zo snel mogelijk weg willen proberen te geraken. Zij is nl. al meermaals aangevallen en geslagen door kindjes en die angst krijg je er bij haar niet meer uit.
Het heeft uiteindelijk ook wel wat moeite gekost om het te leren aanvaarden, vooral dat jachtinstinct dan, maar uiteindelijk denk ik dan bij Olly vooral: het is en blijft een labje en dat jachtinstinct zit er sowieso in maar als het dan al pril is aangezet … dan blijft dat er in zitten ;).
Ik vond het vooral ook moeilijk dat ik haar niet alleen kon loslaten en dat pas kan sinds een dik half jaar, want jawel, doordat Olly ouder werd, maar ik zelf ook rustiger werd in m’n koppie, en onze band nog sterker werd, is Olly gewoon veel meer aan mij gaan hangen, wat zich dus uit in beter/sneller terugkomen en minder lang gaan jagen (ook hout vasthouden).
Ik hoop dat jij ook de nodige rust vindt en het een plekje kan geven!!!
Jij en Olly zijn inderdaad een heel goed voorbeeld van superhond met kleine kantjes en jullie komen er samen sterker uit… Ik hoop dat voor Valéas en mij die periode ook ongeveer aangebroken is… Vandaag ging het al zeker goed!
Hoi Daphné,
Nou Zoogle heeft ook z’n kantjes hoor! Hij is snel afgeleid, dus ik moet m’n truckendoos regelmatig opentrekken om hem weer aan het werk te krijgen. In de loop der tijd gaat dat steeds beter. Zoogle neemt ook wel eens een ATV-dag, dan wil hij helemaal niets en helpt m’n truckendoos ook niet. Ik ken Zoogle steeds beter en weet hoe ik hem bij de les kan houden en krijgen. Zoogle heeft ook een flinke dosis eigenwijsheid in zich. Denk daarbij aan: Ik heb het nu al 3 keer gedaan een vierde keer daar heb ik geen zin meer in. Dat is lastig, maar zeker mee te leven.
Op ander gebied kun je je geen betere hond wensen, dan Zoogle. Hij vind het leuk om overal mee naar toe te gaan. Wil altijd wat nieuws proberen. Hij is niet bang te krijgen. Bus, trein, veel mensen, veel lawaai (behalve applaus) De hele dag shoppen.(aan mijn rolstoel lopen) Nieuwe dieren leren kennen: Paarden, konijnen, fretten, ratten, Zoogle vindt alles leuk.
Hij heeft heel lang moeite gehad met het hierkomen, als hij los liep. Maar ook dat gaat de laatste tijd heel goed.
Of iets goed of slecht gaat, heeft in Zoogles geval heel veel met mijn rust te maken. Die vind ik steeds meer, omdat ik steeds meer vertrouwen heb in m’n hond
Zoogle zal nooit een gedweeë hond worden, Maar het is MIJN hond. De hond die bij MIJ past.
Als ik zie hoe rustig Valeas alles doet, denk ik weleens, daar moest Zoogle iets van hebben. Daar ben ik best wel een beetje jaloers op!
Rienke en Zoogle
Jou Zoogle lijkt op mijn Eiko 🙂 Daarom was ik ook héél blij dat Valéas dolgraag werkt, dingen bijleert, vol energie zit, maar ook alles met een rustige kwispel en niet te veel hypergedoe uitvoert. Tot ik merkte dat ik aan dat onzekere stressy kantje nog enorm moest wennen en totaaaal geen ervaring daarmee had… Nu ja, we wennen wel hé 😉
Hoi Daphné,
Misschien moet je hem gewoon aanvaarden zoals hij is… ? Iedere hond heeft nu eenmaal zijn voor- en nadelen en ja inderdaad deze zijn bij te sturen maar indien echt blijkt dat het zijn persoonlijkheid is om te gaan stressen en je er reeds alles voor doet om dit te beperken is het misschien niet slecht om van je hond te houden zoals hij is (en ik weet dat je dit ongetwijfeld doet!)
En inderdaad met jouw gedichtje zit je volgens mij het dichtst tegen de waarheid. Eigenlijk ken je het antwoord al … maar is het misschien nog een beetje te vroeg om te aanvaarden voor jezelf (zelf een ambitieuze vrouw zeker ;-)). En Opium is ook trager geworden omwille van zijn leeftijd maar dit wil niet zeggen dat hij minder mijn collega is en ja, ik moet nu soms even wachten maar wanneer ik een dagje ouder ben hoop ik dat ik nog even snel kan gaan als Opium!
Groetjes & nog veel succes,
Nathalie
Hoi Nathalie…
Dat hij soms stresst (happy stresst hé… zooo blij zijn, maar weten dat hij niet mag trekken, maar toch zoooo blij zijn, en zo dus onzeker zijn, …) is prima. Maar dat hij op zo’n momenten verder en verder onzeker wordt omdat hij in mij niet genoeg leiding vindt, en begint te blaffen enzo… Dat escaleert en dat maakt ons beiden niet gelukkig.
Nu heb ik al enkele handvaten om het in goede banen te leiden, in m’n kopje opgeslagen. Hopen dat dat nu werkt hé 😉
Hoi Daphné,
Misschien valt het te overwegen om samen een mediteringscursus te volgen 🙂 of een cursus mindfulness! In Amerika zal dat zeker bestaan gezien je Uw hond daar ook kan leren surfen …
Groetjes & nog veel succes!
Hey Daphné & Valéas,
Yosca heeft ook haar kleine kantjes. 😉
Ze is een beetje voedselgeobsedeerd (zelfs stront eet ze), rent soms achter katten aan als ze losloopt en reageert op andere honden op haar eigen unieke manier.
Ze is wel erg leergierig, maar iets nieuws aanleren vergt van ons beiden veel geduld.
Maar ik ben blij dat ze mijn meldhond is, ik zou haar van m’n leven niet meer willen missen.
P.S. Ik ken iemand die voor jou zo’n hoogslaper kan maken. Hij heeft voor Yosca ook de hondenplasbak gemaakt.
Knufkes en bonjourkes,
Ramona & Yosca
Ja elke hond heeft zijn kleine kantjes… Hier vergt het ook veel geduld om iets nieuws te leren, maar ik blijf ervoor gaan. 🙂
Hoogslaper: ja?! 😀
Papa ging eens kijken, maar ik weet niet of hij ermee door gaat gaan 😉
Mooie avond Daphné,
Wat een mooi, open blog. Fijn dat je ook deze kantjes deelt en zoveel openheid geeft over jouw eigen gevoel hierbij. Hoewel Tobias niet dezelfde trekjes als Valeas heeft, herken ik wel veel in jouw gevoel daarbij.De teleurstelling en soms zelfs jaloezie heb ik ook vaak gevoeld.
Ik heb echt de liefste en meest relaxte hond van de wereld. Of ik Tobias nu meeneem naar een klassiek concert in het Concertgebouw, naar een ballet-voorstelling of een pop-concert in een stampvolle Ahoy, het doet hem niets… Hij slaapt gewoon. Maar werken: ho maar. Zodra er meer dan drie mensen om hem heen staan, stopt hij met werken. Hij doet hooguit een laffe poging. Mits ik wat lekkers onder zijn neus houd! Ja, het is en blijft een Lab!! Maar van harte gaat het niet.
Tobias grootste probleem is echter zijn energie-niveau. Tobias is altijd al een trage, wat slome hulphond geweest. Liever lui dan moe. Door zijn über-relaxte houding is hij ook enigszins een flegmatieke hond. Bovendien heeft hij in zijn jonge jaren heel hoge doseringen antibiotica en prednison gebruikt i.v.m. de ziekte van Crohn. Zijn ziekte is volledig gestabiliseerd, terugvallen heeft hij zelden. Zijn energieniveau is echter nooit op peil gekomen. Dit ondanks ettelijke pogingen met natuurgeneeskundige middelen, voeding, Bach bloesem-druppels, T-touch en wat dies meer zij. Het is bij hem gewoonweg een wisselwerking tussen gezondheid en aanleg in gedrag.
Vaak kijk ik jaloers naar andere hulphond-bezitters met hun enthousiaste, sportieve honden…. én toch? Ik zou niet willen ruilen. Toby is wie hij is. De meest relaxte, makkelijk, lieve, maar soms wat luie en flegmatieke makker van de wereld.
En Daphné, jij bent gewoon een fantastisch mooi mens met een pracht hulphond. Natuurlijk hebben jullie alle twee je kantjes! Dat maakt je tot wie je bent. Een eerlijke kanjer. Af en toe twijfelen, mopperen en zeveren mag, hoor. Is toch ook wel eens lekker?
Goed weekend,
Maaike, Tobias en Jikke
Dankje om hier ook eerlijk te zijn 🙂
Elke hond heeft duidelijk zijn kantjes…
Weetje, over enkele jaren ga je met Jikke werken en ga je je eerst ook ergeren aan haar kantjes en je daar dan bij neerleggen. Eerst ga je met heimwee terugdenken aan Tobias die net die kantjes niet had (maar dan wel andere die je gaat vergeten) en dan ebt ook dat weg en ga je naar mijn mood nu: accepteren dat ik 2 superhonden heb mét hun kleine kantjes…
Knuffels!!!
Daphné, Eiko en Valéas
Goedenavond Dahpne en anderen, wat is het toch allemaal herkenbaar wat hier geschreven word. Ook ik ben er soms zo klaar mee. Weet het gewoon even niet meer en word daar dus ook onzeker van (en gestressed). Wij allen zijn ons gelukkig zeer bewust van het feit dat er zeker ook een (groot) deel bij onszelf ligt als baasjes. Wij durven te kijken naar onszelf, da’s al winst! Het maakt je bewust. Wanneer anderen zeggen dat ik zoveel rust uitstraal tijdens het uitlaten….en mijzelf helemaal niet rustig voel….ik zal dan toch wel dingen goed doen. Ik heb mijzelf in de afgelopen 3 jaar regelmatig afgevraagd of ik wel verder kan/kon met Canna, maar juist Canna is mijn spiegeltje, mijn oogappeltje! Kess is veel zelfstandiger en (daardoor) voor mij soms moeilijk(er) bereikbaar. Allebei de (gevoelige) collies hebben een andere aard en toch ben ik gek met allebei, zou ze niet kwijt willen maar vind het lastig om het gedrag van 2 honden (tegelijkertijd) in goede banen te lijden. Dat op zich zegt al meer over mijzelf dan de gekke colliemeiden en toch hebben we zoveel geleerd van elkaar! Het gedichtje helemaal bovenaan zegt zoveel…ben er ontroerd van. Heb het ook overgenomen omdat ik het graag mee wil nemen en onthouden, als reminder. Het gaat jullie vast en zeker lukken om hierin jullie eigen weg te vinden….voor nu zou ik zeggen…probeer te genieten van elkaar doe alleen leuke dingen samen en leg jezelf en daardoor je kanjer even geen druk op. Bij een ander lijkt alles soms veel beter te gaan, dat idee heb ik soms ook wel, maar meestal lees je alleen de positieve/leuke dingen en dus geeft het toch al gauw een vertekend beeld. We denken aan jullie en leven mee hoor! Liefs en heel veel knuffels van ons.
goeie moed! 🙂
x
[…] allemaal dankzij het idee dat Pieter en Triolet me gaven , deze blogpost met als gevolg deze reactie, een superlieve mail van An en haar superpapa die op basis van mijn […]
[…] super in onze buurt en lieten de anderen super flink met rust. Zalig! Valéas liet ook zijn kleine kantje zien telkens hij aangelijnd moest wandelen… Zo kon niemand ons […]
[…] met de baas, op de baas vertrouwen, een goeie band hebben met de baas… Al die dingen die ik hier al eerder opschreef. Kortom eerder zo’n blik dan zo’n […]
[…] idee komt van Pieter en Triolet , mondde uit in deze blogpost met deze reactie en een superlieve mail van An als […]
[…] Vorig weekend trokken Valéas en ik naar Beestjes en Baasjes om Monique, vrijwilligster bij Hachiko, te helpen met de demonstraties. Zondag had Monique ons hard nodig: buiten Niknak, hulphond op pensioen, en Froufrou, puber hulphond in opleiding, was Valéas de enige hulphond aan het werk. Hij voelde haarfijn aan hoe zenuwachtig ik was en haalde al zijn streken uit de kast. Iedereen herkende hem van op tv: hij doet zijn werk schitterend maar is zijn streken na drieënhalf jaar nog niet verloren Maandag was het er nog drukker: voor ik goed en wel binnen was, hadden al verschillende mensen ons aangesproken over De Hondenschool. We werden dan ook op de foto gevraagd door verschillende fans… Gelukkig was ik een stuk vroeger en dus rustiger en had ik voor de demo voldoende tijd met Valéas geoefend op aandacht voor de baas. De demo – deze keer samen met hulphonden Balder, XXX (van in Dieren in Nesten!!!) en Rasta, meldhond Chester, demohonden Wolf en NikNak en pubers in opleiding Eyleen, Froufrou en Fiero en puppy in opleiding Gossip – ging formidabel super schitterend. Ik was oh zo trots op mijn superhond! […]
[…] nu zelf mensen, ik ben toch een superhond hé? Net als zovele andere honden, maak ik baasje alle dagen […]